Ετικέτες
Αλληλεγγύη, Κ.Κ., Κατερίνα Κωνσταντινίδου, Πολιτική, Katerina Konstantinidou, Paolo Pellegrin, Patti Smith
Family quarantining in the mountains during the Covid-19 pandemic. Emma, 6, runs through a field in front of the farmhouse we were staying in. Switzerland, 2020. ©Paolo Pellegrin/Magnum Photos
by K.K.
Έκφανση του νεοφιλελευθερισμού και της βάρβαρης καπιταλιστικής πρακτικής, που τα τελευταία χρόνια σε περίοδο «ειρήνης», έδειξε ευθέως το επιθετικό της πρόσωπο, προκαλώντας μεθοδευμένα και συστηματικά τη διάλυση της μεσαίας τάξης, ήταν η ανάδειξη νέων οικονομικά και κοινωνικά αδύναμων ομάδων. Απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα και την αδυναμία των πολιτών να ανταπεξέλθουν στη νέα αιφνίδια πραγματικότητα, στάθηκαν ομάδες που είχαν ως σκοπό να συμπαρασταθούν και να βοηθήσουν τους πληγέντες προκειμένου να επιβιώσουν αξιοπρεπώς.
Μιλώντας για τον 21ο αιώνα, κυρίαρχο είναι το κύμα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε κατ΄εξαίρεση λόγω των συνθηκών ιδιαίτερα από το 2007 μέσα στην κρίση χρέους στην Ελλάδα και όχι μόνο, με τη δημιουργία ΜΚΟ και άλλων οργανώσεων, κινημάτων και ομάδων αλλά και ατομικών πρωτοβουλιών και ενεργειών που ορμόμενες από τη συναισθηματική προσέγγιση του προβλήματος χωρίς προσπάθεια αποστασιοποίησης από αυτήν. Αναπτύχθηκε, έτσι, και παγιώθηκε στη συνέχεια μια κατάσταση η οποία ενώ αρχικά λειτουργούσε στο περιθώριο της κοινωνίας και είχε σκοπό την στήριξη των πληγέντων ή και αυτών που ήταν εν δυνάμει οικονομικά και συναισθηματικά πληγέντες στη συνέχεια λειτούργησε ως ο μοχλός που κινητοποιούσε τους κυβερνητικούς χειρισμούς χωρίς όμως να διαμορφώνει τις πολιτικές αποφάσεις. Αυτή η αλληλεγγύη, από τη μία λειτουργούσε ως μια προσπάθεια αντιμετώπισης μιας έκτακτης ανάγκης αλλά και ως πρόληψη μελλοντικής επανάληψης αυτής. Ένας, δηλαδή, νέου τύπου, σύγχρονου ουμανισμού ο οποίος όμως λειτουργούσε συμπληρωματικά του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
Photo by Paolo Pellegrin
Έτσι, ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης χρέους 2009 μέχρι και σήμερα, συστάθηκαν συμμαχικές ομάδες όλων των κυβερνήσεων, δεξιών, αριστερών και κεντρόων. Τα μέλη αυτών των ομάδων προέρχονται τόσο από τις τάξεις αυτών που αντιπαλεύονται τις εξουσίες που δημιουργούν τα θύματα όσο και από τους εξυπηρετούντες αυτήν. Αναφέρομαι στις συλλογικές αλλά και ατομικές κινήσεις αλληλεγγύης. Οι ομάδες, οι ΜΚΟ, οι οργανώσεις, τα κινήματα κ.λ.π, που όπως αναφέρουν προσπαθούν να περισώσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να προστατεύσουν τα θύματα, λειτουργούν μεν στο πεδίο της αντιμετώπισης του προβλήματος, αλλά, ταυτόχρονα, κινούνται και ενάντια στην λύση του.
Έτσι όμως, διαμορφώνεται μια διπολική τάξη πραγμάτων αλλά όχι από την εξουσία αλλά από την βάση της κοινωνίας. Κι αυτό γιατί, ενώ, από τη μία, η οξεία κατάσταση δημιουργεί την αναγκαιότητα της άμεσης αντιμετώπισής της και οι ομάδες αυτόβουλα αναλαμβάνουν αυτό το έργο, από την άλλη, αναλαμβάνοντάς το, επέρχεται ο εφησυχασμός ότι το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε και τόσο οι ομάδες όσο και αυτοί που βρίσκονται στη δυσχερή κατάσταση, δεν προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την αιτία που το προκάλεσε ώστε και να λυθεί οριστικά. Έτσι, μένει συνεχώς στο απυρόβλητο η αιτία, η οποία, μάλιστα, φαντάζει πολύ σύνθετη για να γίνει διαχειρίσιμη. Η εξουσία συνεχίζει ανενόχλητη το «έργο» της, επαινώντας και παροτρίνοντάς αυτούς που τη διευκολύνουν. Κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή, οι αλληλέγγυοι ισχυροποιούν τον καπιταλισμό, αφού τις όποιες οδυνηρές «αδυναμίες του» τις αντιμετωπίζει ο πολίτης, ο οποίος με δική του πρωτοβουλία και εθελοντικά αναλαμβάνει αυτό το ρόλο.
Πρόκειται για τον αυτοτραυματισμό μιας ήδη τραυματισμένης κοινωνίας.
Το να μαθαίνει κανείς να διαχειρίζεται τη φτώχεια στην οποία περιήλθε εξαιτίας της εξουσιαστικής πολιτικής και επιπλέον να συμβιβάζεται με τον ρόλο του θύματος, και να μην επαναστατεί, έχει ως αποτέλεσμα, επί της ουσίας, να συντάσσεται, είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία του, με το έργο της κυβερνώσας εξουσίας η οποία επιβάλλει αυτή την πολιτική ανενδοίαστα.
Συντάκτρια Κατερίνα Κωνσταντινίδου (K.K)
ίχνος (δια)γραφής 
Solitaire ou solidaire, αυτή είναι η ερώτηση. Η αλληλεγγύη όπως είπες από μόνη της είναι φτωχή, άλλωστε ο κάθε ισχυρός μπορεί να ντυθεί το πέπλο της αλληλεγγύης. Ο ανθρωπισμός νέος η παλιός από το Διαφωτισμό έχει τα πρωτεία, δε του έδωσε απλά κάνεις το βραβείο. Γνώμη μου όπως θα πεις, ο περίφημος μέσος άνθρωπος έχει κουραστεί από αριστερές και δεξιές ιδεολογίες- ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης και στην κρίση της Ελλάδας. Πάλι από τον αγαπημένο μας Camus, χειρότερο από την πανούκλα είναι η έξη σε αυτή. Υποπτεύομαι ότι εσύ θα το θεωρούσες συνενοχή κάτι τέτοιο με όσα διάβασα. Για μένα βέβαια μοιάζει με την τραγωδία της ανάγκης. Και εδώ ακριβώς καταλήγουμε στο διηνεκές παράδοξο, που αναγκάζομαι να παραθέσω Orwell, until they become conscious they will never rebel, and until after they have rebelled they cannot become conscious. Έχουμε όμως καιρό να συζητάμε. Ίσως.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νομίζω Α.Δ, ότι ο μέσος άνθρωπος στην Ελλάδα, δεν είναι ότι έχει κουραστεί από αριστερές και δεξιές ιδεολογίες, αλλά έχει διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ αριστερών και δεξιών ιδεολογιών και όχι μόνο στο παρόν αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν, καθώς, υπερψηφίζουν τα ίδια νομοσχέδια, υπόσχονται τα ίδια πράγματα και στην πράξη ασκούν την ίδια πολιτική.
Πραγματικά, ο άνθρωπος εθελοτυφλεί σε μία κατάσταση η οποία του είναι δυσάρεστη και έτσι ή προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους ότι δεν είναι έτσι όπως φαίνονται τα πράγματα ή ακόμα κι αν κατλήξει στη διαπίστωση ότι είναι έτσι, τότε, εκτιμά ότι είναι κάτι που θα κρατήσει λίγο, κάτι που θα περάσει. Αυτή η στάση απέναντι σε μια οδυνηρή πραγματικότητα δεν λύνει το πρόβλημα στη βάση του αλλά διαμορφώνει μια αέναη προσωρινότητα. Εδώ θα παραθέσω σχετικό απόσπασμα από τον αγαπημένο μας Camus από την «Πανούκλα» :
«Η συμφορά δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου, και, κατά συνέπεια, σκέφτονταν ότι η συμφορά είναι ανύπαρκτη, είναι ένα κακό όνειρο που θα περάσει. Ωστόσο, δεν περνάει πάντα, κι από το ένα κακό όνειρο στο άλλο, τελικά, οι άνθρωποι πεθαίνουν και οι οουμανιστές πρώτοι, γιατί δεν έχουν πάρει τα μέτρα τους.»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το κείμενο θέτει επί τάπητος και δικούς μου προβληματισμούς. Αναρωτιέμαι μάλιστα αν η ελευθερία να εκφραζόμαστε μέσω των ιστολογίων και των social mediaέχει κι αυτή ρυθμιστικό ρόλο. Εννοώ ότι μένουμε στο επίπεδο διατύπωσης της γνώμης μας χωρίς ουσιαστική δράση για να αλλάξουμε τη θέση μας ως πολιτικά όντα. Το θέτω ως προβληματισμό χωρίς να έχω κατασταλάξει οριστικά.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Έχει ενδιαφέρον ο προβληματισμός τον οποίο θέτεις προς συζήτηση. Εάν αντιλαμβάνομαι σωστά, αναρωτιέσαι για τη σχέση μεταξύ του δημόσιου λόγου(ως τροχοπέδη), του ρυθμιστικού της ρόλου και της δράσης.
Μιλώντας γενικότερα, νομίζω ότι κάθε έκφραση που εκδηλώνεται δημόσια και απευθύνεται σε πολύ κόσμο, ανεξάρτητα με τον σκοπό ή την πρόθεση για την οποία το κάνει, δηλαδή το να θέλει ή όχι να ρυθμίσει τις καταστάσεις, ωστόσο, συμβάλλει λίγο ή πολύ προς την κατεύθυνηση αυτή. Ρυθμίζει ή προσπαθεί να συνδιαμορφώσει τις καταστάσεις. Η δημόσια έκφραση, ο λόγος, είναι πράξη, είναι μιας μορφής αγώνα.
Ωστόσο, όταν, ενώ υπάρχει η δυνατότητα να δράσει εξαντλεί την αγωνιστικότητά του σε λίγες ή και περισσότερες αράδες, σαφώς , είναι μια μη ολοκληρωμένη προσπάθεια να επιτύχει τον σκοπό για τον οποίο κειμενογραφεί, όταν η κειμενογράφηση δεν είναι αυτοσκοπός.
Πιθανόν, αυτό που καθηλώνει τον κόσμο, και δεν οδηγεί στο να δράσει δυναμικά, δεν είναι η δυνατότητα έκφρασης μέσω των social media, αλλά η παθητικότητα που προϋπάρχει.
Δεν ξέρω εάν απάντησα στον προβληματισμό σου.
Καλή ημέρα να έχουμε!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Το θέτεις σωστά. Συμφωνώ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!